Od rana rozpoczynają się zebrania circuli minores (grup językowych).

a. Osobiście znalazłem się we włoskim circolo minore „A”. Wybraliśmy naszego przewodniczącego, którym został KARD. Leonardo SANDRI, prefekt Kongregacji Kościołów Wschodnich oraz relatora w osobie abp Salvatore FISICHELLA, przewodniczącego Papieskiej Rady do Krzewienia Nowej Ewangelizacji.

Pani Chiara MORANDI podzieliła się świadectwem swojej pracy w założonej przez siebie wspólnocie „Nowe Horyzonty”, poszukującej młodych nocą na ulicach wielkich miast (którzy się prostytuują, zażywają narkotyki, zagubionych), którzy są jasnym dowodem tego, że „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rz 6,23). Mówiła o tym, że 80% młodych w Italii ma tego rodzaju problemy. Na świecie jest też prawdopodobnie ok. 250 mln dzieci podlegających przemocy natury seksualnej. Dlaczego my tych ludzi nie ewangelizujemy? Dlaczego nie wychodzimy z treściami wiary i świadectwem do tych, którzy często są oddaleni od Kościoła, bo uważają, iż Kościół nie przekazuje im czystego świadectwa ani radości; nic poza formalnością. Opowiadała o swoich doświadczeniach, dzięki którym dociera do tych młodych i jest w stanie w ten sposób ich zainspirować, że stają się ewangelizatorami swoich bliźnich, którzy są pogrążeni w śmierci duchowej.

Abp MICHALIK mówił o kryzysie cywilizacji chrześcijańskiej, który to kryzys nie jest jednak kryzysem wiary chrześcijańskiej. Przytaczał różne pozytywne znaki (jak m.in. Przystanek Jezus, który zgromadził grupy ewangelizacyjne), podkreślając konieczność tworzenia łańcucha wiary z pokoleniami, które już odeszły, który byłby oparciem dla potrzebujących wsparcia.

Fot. © Archidiecezja Poznańska - Ks. kard. Zenon Grocholewski

b. Po południu kard. Vinko PULIĆ, abp Sarajewa, skoncentrował się na roli rodziny, która w okresie prześladowań w Bośni i podczas wojny była jedyną ostoją i nadzieją na przywrócenie pokoju. Jedynym narzędziem przekazu wiary, gdy nie było żadnych innych sposobów. Wspominał o swoim doświadczeniu proboszcza, budującego tylko na tym, co uprzednio zbudowała rodzina. Dlatego ta sakralność małżeństwa i rodziny, wsparta przez prezbitera wydaje się jemu najsolidniejszą podporą nowej ewangelizacji.

Abp Sérgio DA ROCHA, abp diecezji Brazylia, wspominał o wielkiej roli katechistów, sugerując by przyznać im ministerium stabilne w Kościele, które byłoby wsparciem dla wspólnoty, dowartościowaniem laikatu i pomogło rozwijać inicjację chrześcijańską przy pomocy laików, którzy wnoszą wiele ze swojej duchowości w kształtowanie Kościoła w Brazylii.

Héctor Rubén AGUER, abp La Plata z Argentyny, zwrócił uwagę na pewne braki w wykształceniu duchowieństwa, jakie miały miejsce po Soborze Watykańskim II; tak w wykształceniu filozoficznym, jak i teologicznym, które zostały następnie przenoszone przez kapłanów i ich homilie na Lud Boży; w szczególności błędy dotyczące kwestii antropologicznych. Trzeba dążyć do zjednoczenia drogi wiedzy z drogą życia; drogi rozumu z droga serca.
Kard. Stanisław DZIWISZ domagał się zwrócenia uwagi na miłosierdzie i siostrę Faustynę, na to, że ludzkość nie znajdzie pokoju, póki nie odnajdzie się w miłosierdziu Bożym.

Ciekawym zakończeniem dnia dzisiejszego było wystąpienie Rowana Douglasa WILLIAMS’A, arcybiskupa Canterbury, zwierzchnika światowej wspólnoty anglikańskiej, który przeprowadził długą refleksję na temat kontemplacji w chrześcijaństwie oraz ekumenizmu, który wyrasta z kontemplacji. Przedstawił wizję innego Kościoła, który jednak cieszy się z tego, co jest radością Kościoła katolickiego i smuci się z tego, co jest jego smutkiem. Zwracał uwagę na różne ruchy kościelne (jak Taizè, Ruch św. Egidiusza, Focolari, Comunione e Liberazione), które przekraczają granice i przekazują nadzieję wszystkim Kościołom i wspólnotom chrześcijańskim na świecie.